Eind januari was ik begeleider van een online dialoog over vaccinatie. De avond ervoor waren er flinke rellen geweest in ons land. Ik had tot in de late uurtjes op mijn telefoon liggen kijken hoe groepen jongeren winkels plunderden en auto’s in brand staken. Mijn behoefte om in alle rust gewoon eens naar elkaar luisteren was daardoor alleen maar gegroeid.
Vaccinatie is een spannend onderwerp: de meningen over wel of niet vaccineren lopen vaak fel uiteen. Ik moest denken aan oma. Oordelen, Meningen, Adviezen… die laat je allemaal thuis als je de dialoog aangaat. Stiekem hoopte ik dat er júist mensen met uiteenlopende meningen aan mijn digitale tafel zouden komen. En dat die vervolgens zonder oordelen elkaar een stukje van zichzelf zouden laten zien.
Elkaar de ruimte geven
Al snel bleek, toen de dialoog zich ontvouwde, dat ons gezelschap niet zo scherp afgetekend zwart-wit was. Eén van de eerste woorden die op tafel kwam was ‘verwarrend’. Verwarrende informatie over coronavaccinatie. Dubbele gevoelens. Wie moet ik geloven? Welke informatie is betrouwbaar? Tot waar reikt mijn eigen kennis om te begrijpen wat een verstandige keuze is? …Wat is een virus eigenlijk?
Onze vaccinatiekeuze wordt niet alleen gemaakt op basis van de informatie die we binnenkrijgen, merkten we. Eerdere ervaringen kleuren onze nieuwe beslissingen. Dat hoeven niet per se ervaringen te zijn op vaccinatiegebied. Ook een andere medische ervaring die heel onaangenaam was, kan iemand flink doen twijfelen over medisch ingrijpen in de toekomst; dus ook over een vaccinatie. Daar had ik nog niet bij stilgestaan. Begrijpelijk.
Een ander voorbeeld dat ter sprake kwam: een ervaring van een ander maakt dat je zelf in een soortgelijke situatie sneller een keuze maakt. Bijvoorbeeld iemand die je van dichtbij hebt meegemaakt die niet gevaccineerd was en ernstig ziek werd. Dat kan je vastberaden maken zelf nooit zomaar een vaccin af te slaan. Ook heel begrijpelijk.
Kun je vertrouwen hebben terwijl je twijfelt?
Na het delen van onze ervaringen, deelden we onze dromen voordat we gingen kijken naar wat we concreet konden doen. Waar verlangen we naar? Laten we elkaar de ruimte geven, zodat de gemoederen niet zo hoog oplopen, zei een van de deelnemers. Ja, dacht ik bij mezelf. Alsjeblieft, laten we dat vaker doen.
Er was bij ons die ochtend, terwijl men in Rotterdam het glas nog bij elkaar aan het vegen was, sympathie en begrip voor elkaars ervaringen. Begrip voor wat er door onze hoofden kan spoken en voor ieder anders kan zijn: vertrouwen, twijfel, angst. Angst om wel gevaccineerd te worden en niet te weten wat je krijgt. Angst om niet gevaccineerd te worden en niet te weten wat je krijgt. Een groot grijs twijfelgebied waarin we niet weten of we kunnen vertrouwen en twijfelen tegelijk. Kunnen we dat? Het werd de onbeantwoorde kernvraag van onze dialoog.
Mirjam, februari 2021
