Het is avond, 20 december en ik ben in het Vorstelijk Complex voor een dialoog over stilte. Gedurende de dag stuurde ik mijn aandacht een aantal keer naar het thema en zocht wat teksten op. Ik lees over de stilte als iemand wegvalt. Maar dat is niet waar ik op dit moment het meest bij voel. Ik besluit het los te laten en te kijken wat er die avond aan de dialoogtafel in mij naar boven komt.
‘Zijn’
Eenmaal daar aan tafel is het allesbehalve stil in mijn hoofd. In de kennismakingsronde stel ik mezelf voor door te vertellen wat ik doe. Alsof dat in een notendop kan omvatten wie ik ben. Het is de spanning. Waar ik meer woorden vind om duidelijk te maken wie ik dan al niet ben, verliest het aan ‘zijn’ voel ik.
Na de kennismakingsronde komen de ervaringen op tafel en daar waar ik mezelf in de ander herken, wordt het stiller in mijn hoofd. Waar ik mezelf niet in de ander herken, luister ik in stilte. Daarin voel ik hoe dat de ander me uitnodigt gewoon te ‘zijn’. Zoals alles wederkerig is, glijdt de spanning van me af en land ik in contact met mij en in contact met de ander. Er is een dialoog.
Echt luisteren
Stilte is luisteren, denk ik. Echt luisteren, naar dat wat aan ervaring en wijsheid in iedereen aanwezig is. Zo ook aan deze dialoogtafel. Het is deze vorm waar ik het meest bij voel nu en meer naar verlang. Juist omdat ik in mijn denken en woorden vast kan pakken wat niet ‘is’ eigenlijk. Wat dat betreft leven we in een wereld met veel lawaai waar stilte ver weg kan lijken.
Na veel woorden valt er een stilte aan tafel. Ik droom ervan deze in mij wat meer op te zoeken. Stilte, dat ga ik doen.
