De Centrale Bibliotheek is een prettige plek en ik ruik een kruidig soepje als ik binnenkom voor de dialoogavond. “Waar geloof je in?” is de vraag van deze avond en er zijn zes dialoogtafels. De lekkere soep blijkt voor de deelnemers te zijn. Ik vind een plek aan een tafel, krijg een kom soep en praat wat met de disgenoten. Niet veel later gaan we beginnen.
Bijzondere sfeer
Het voelt meteen goed als de eerste tafelgenote begint te vertellen. Ze vindt waarderend omgaan met mensen belangrijk en probeerde dat vorm te geven in het contact met haar buren. Het heeft haar goede inzichten gegeven. Ik merk ondertussen dat een dialoogtafel een bijzondere sfeer heeft. Want mensen zijn snel open in hun verhaal en de andere tafelgenoten luisteren en proberen alles te begrijpen. De begeleidsters bleken erg goed te zijn in doorvragen, op een vriendelijke en bescheiden manier. Ze zijn geïnteresseerd. De hele groep is geïnteresseerd. Maar voor je het weet loop je achter op je tijdschema en is het snel de beurt aan de volgende verteller.
De kracht van verhalen
Er zijn twee jongens aan tafel die meedoen voor hun studiepunten. De eerste is christen. Er is geen oordeel in de groep. Dat is wel eens fijn. Het is een mooi verhaal van besef en geloof. De ander is in opleiding voor journalist en gelooft in de kracht van verhalen. Daar vertelt hij met bescheiden stem uitgebreid over. We vragen door, en ronden deze keer bijtijds af.
Volle aandacht
Wat me opvalt is de blijvende aandacht voor elkaars ideeën. Tot het einde toe is iedereen betrokken. De jongen naast me heeft net zijn studie filosofie afgerond en vraagt zich af of hij nog wel kan geloven. Hij is zo filosofisch geworden dat hij alles waar hij in geloofde weer afbreekt met ontnuchterende redenaties. Uiteindelijk besluit hij liever te geloven in een goede mensheid dan in hersenkrakers. Ook ik heb het over het christelijk geloof en wat ik ontdekt heb. Ook als laatste krijg ik nog steeds de volle aandacht en geïnteresseerde vragen. Het is ontroerend en mijn verhaal voelde goed ontvangen.
Te mogen luisteren
Ik had nog nooit een dialoogavond meegemaakt. Wat geeft het een voldaan gevoel om zo naar andere mensen te luisteren. “Te mogen luisteren”, bedenk ik me een beetje plechtig op de fiets terug naar huis. De winkels zijn al gesloten, de donkere winteravond wordt bestreden met een grote zwerm lichtjes in de bomen. De verhalen van anderen zoemen nog rond in mijn hoofd. Mensen met een hele andere kijk, een hele andere invulling bij de vraag waar je in gelooft. En niemand zat elkaar in de weg. Het speciale gevoel wat dat geeft blijft nog even bij me, in de feestelijk verlichtte winterstad.
Juva Schrijver, december 2018
