Op een donderdag avond zei ik ‘tot straks’ tegen mijn pizza bakkende huisgenoten en zette ik mezelf op een slaapkamer achter mijn computerscherm. Vanavond gingen we in dialoog over Op weg naar Nieuwe Economie van Franciscus. 
We zouden met elkaar onderzoeken/verkennen hoe het anders kan. Al in de eerste minuten van de bijeenkomst werd ik diep geraakt door Mirjam die zei: “Economie moet niet groeien, hij moet veranderen. Wat we echt nodig hebben, dat is nodig. We moeten kijken wat verantwoord is. Wat geven we terug, in plaats van alleen maar nemen. De grootste groei is de groei in me zelf. Daar vind ik het diepste geluk.”
Hoe verhouden we ons tot het klimaat?
Na de introductie werden we opgesplitst in verschillende groepen. Mijn groep kreeg het thema economie en het klimaat. Hoe verhouden we ons tot het klimaat? Hoe zouden we ons willen verhouden tot het klimaat? Na een korte introductie werd duidelijk dat we een bijzondere groep mensen bij elkaar hadden. De eerste verdiept zich in verduurzaming en bouwt een platform om advies te geven en de drang naar verduurzaming te verspreiden in zijn gemeente. Een ander organiseert gesprekken waarin culturen elkaar kunnen ontmoeten en duurzaamheid kunnen bespreken op het fundament van tolerantie voor cultuur verantwoording. Weer een ander bouwde haar huis om in een voedsel bos en is nu onderdeel van de duurzame huizen route.
Wat heeft de wereld nodig, een zoektocht
Door het gesprek heen voelde ik een rode draad ontstaan. Al deze mensen waren geïnspireerd geraakt en begonnen een project. Al deze mensen hadden geluisterd naar de wereld om hen heen en waren op zoek gegaan naar wat daar nodig is. En allemaal waren ze blijven bewegen bij de aanblik van een dynamisch en complex probleem zoals de klimaat crisis, in plaats van angstig tot stil stand te komen. Iemand zei: “Ik neem mezelf als proefkonijn”. Dat is het! We weten niet precies wat goed is, waar we heen moeten en hoe we daar moeten komen. Wel weten we dat we nooit iets zullen veranderen als we het niet proberen. In mijn studie werd laatst het begrip ‘development’ (ontwikkeling) uitgelegd als een leerproces. Het is geen enkel stijgende lijn, het is geen immer groeiend vermogen, het is de zoektocht naar een goed en gelukkig leven. En die zoektocht gaat met vallen en opstaan omdat we niet zouden weten wat klopt als we niet ook ervaren waar we misstappen.
Een voedselbos creëren? Het kan!
Tot slot illustreerde ze, stuk voor stuk, dat inspiratie aanstekelijk is. Over verduurzaming werd gezegd: “Als mensen vragen hebben en ze worden ermee geholpen, gaan ze het doen!” Zelf zag ik hoe mijn verre droom van het creëren van een voedsel bos voor anderen al realiteit is. Het kan dus! En het kan nu. Die realisatie is, naar mijn idee, de kern van inspiratie en beweging. Volgens mij was het Kierkegaard die zei dat angst ons wakker schudt en ons wijst op onze vrijheid. Aan ons de keuze: blijven we staan of komen we in beweging en maken we de sprong. Terug in de woonkamer wordt mij een stuk pizza voorgezet. “Hoe was het?”, vragen ze. “Magisch”, antwoord ik terwijl ik op mijn laptop een linkje open dat leest: “Tien tips voor het aanleggen van een voedselbos”.
Fee Verschoor, maart 2021
