Toen ik begon met het schrijven van de eerste van mijn gedachten, gedichten en verhalen, die in mijn onlangs uitgebrachte boek ‘Het leven is een mengelmoes’ staan, zat ik absoluut niet lekker in mijn vel. Voor mijn gevoel had ik ook geen vel meer maar een harnas. En dat had alles te maken met het rouwproces waar ik op dat moment volop doorheen ging. Maar door te proberen mijn emoties in woorden te vatten en aan papier toe te vertrouwen en later aan de laptop, kon ik ze kwijt.
Steeds beter in mijn vel
Het schrijven over waar ik doorheen ging, mijn emoties neerzetten, dat alles maakte dat er steeds meer woorden omhoog kwamen, waarmee ik mij kon uitdrukken. Kon duidelijk maken aan anderen waar ik zat en hoe dat was. En waardoor ik steeds beter in mijn vel kwam te zitten. En het mooiste was dat, toen ik eenmaal het lef had om er iets van op internet te zetten, er hele mooie reacties kwamen van mensen die door hetzelfde heengingen of al heengegaan waren. Op dat moment keek ik er wel vreemd van op dat men het bijzonder vond dat ik op deze manier woorden kon geven aan mijn emoties. Want zo bijzonder vond ik die schrijfsels van mijzelf niet. Ik had gewoon opgeschreven wat ik voelde, meer niet. Degenen die het lazen vroegen mij echter ook hoe ik het durfde om mezelf zo te laten zien. Ze waren toch wel erg privé, die schrijfsels. Zij zelf zouden het lef niet hebben. Maar toen ik vaker iets plaatste kwamen diezelfde mensen met hun eigen verhalen als reactie. En dat waren hun emoties. Emoties, die ze eerder bij zichzelf hielden en die ze nu op hun manier hadden verwoord. Prachtig!
In ontmoeting
Wat ik mij later realiseerde is dat ik op dat moment in de ontmoeting ging. Als je iemand werkelijk wilt ontmoeten dan is het soms nodig om je nek uit te steken om een reactie te krijgen. Jezelf kwetsbaar opstellen en op die manier je nek uitsteken kan voor veel mensen iets heel engs zijn. Want wat doet die ander. Hakt die jouw hoofd af, of wordt het een omhelzing. De allereerste keer dat ik iets plaatste heb ik ook een kwartier met mijn vinger boven die knop gezeten. Zal ik…of zal ik niet? Heb ik dat lef? Hoe zal men reageren? Tja, er was maar één manier om dat te weten te komen: op die knop drukken en plaatsen. Peentjes heb ik gezweet tot de eerste reacties kwamen. Maar doordat ik mijn nek uitstak durfden ook anderen zich te laten zien. Dat was voor mij een cadeau. Er werd vertrouwen gegeven op dat moment. En daardoor kwamen we elkaar ’tegen’.
Luisteren zonder oordeel
Met een dialoog is het eigenlijk net zo. Je gaat in de ontmoeting. Het gaat om het hebben van het vertrouwen dat de ander zonder oordeel zal luisteren naar wat jij van iets wilt zeggen. Net zo goed als jij het vertrouwen van een ander kunt bevestigen door ook te luisteren naar wat die ander te zeggen heeft. En niet alleen te luisteren maar ook te horen! Zonder oordeel, zonder strijd. Werkelijk luisteren. Die ander zien en horen. Niet alleen de woorden maar ook de emoties die er onder kunnen liggen. Als je werkelijk goed in je vel zit, dan kan je dit. Als je het wilt. Die keuze heb je zelf. Als je niet goed in je vel zit, dan is de kans groot dat een dialoog weinig kans van slagen heeft en dat het eerder het aloude ‘nietes/welles’ gevecht wordt, ofwel de discussie.
Ik hoop van ganser harte dat u vanmiddag allemaal goed genoeg in uw vel zit om de dialoog in vertrouwen aan te gaan. Ik wens u heel mooie ontmoetingen toe.
