Voor mij liggen kaartjes. Veel kaartjes. Kaartjes van deelnemers die een dialoogavond hebben bijgewoond. Sommige voor het allereerst, en anderen schuiven de laatste donderdag van maand wel vaker aan in de Centrale Bibliotheek. En na afloop, na ruim een uur aan dialogen, is het tijd voor schrijven. Elke bezoeker mag zijn of haar conclusies en dromen op kaartje neerzetten en inleveren bij gespreksleider van de avond. Een avond die in het teken stond van Feestelijk Verbinden.
Ik was er helaas niet bij, omdat, gek genoeg, ik zelf een verjaardagsfeest had. Maar de belofte om wat te schrijven over wat de bezoekers op de kaartjes hadden geschreven stond al en dus liet ik ze opsturen per mail om ze vervolgens maar uit te printen.
Niet wat op de kaartjes stond, maar hoe was het opgeschreven was het eerste wat opviel. Prachtige handschriften van deelnemers die duidelijk rustig de tijd namen. In volzinnen die nergens scheef leken te vallen, zoals vaak bij geschreven teksten op papier zonder lijntjes. Over wat Feestelijk verbinden voor hen nou werkelijk betekende.
Op een van de kaartjes stond in een fijn net handschrift geschreven:
‘’Ik wil ook op andere momenten meer aandacht besteden aan naasten, en aan spontante gesprekken in het dagelijks leven.’’
Kerst kwam vaak terug op de kaartjes, wat logisch was omdat de dialoogavond nog geen week voor kerst plaatsvond. Kerst is “een mooi moment om te verbinden, maar heeft ook iets dwingends”, schreef iemand met een blauwe pen in een opsomming op een van de kaartjes. “Feestelijk verbinden mag best vaker en spontaner gebeuren! Niet alleen tijdens kerst.” Naar het antwoord op de vraag waarom zoiets vaker mocht gebeuren hoefde ik niet ver te zoeken. Een deelnemer schreef vluchtig, kort en gelukkig duidelijk dat “delen het allerbelangrijkste is als het gaat om verbinden tijdens feestdagen”. “Het delen van momenten met zij die dicht bij je staan. Door middel van lekker eten en drinken bijvoorbeeld.”
Een ander vond vooral het “even stil staan” belangrijk. Waarom kon ik jammer genoeg niet lezen: het handschrift werd met elk woord steeds onduidelijker. Maar ik was het er helemaal mee eens. Stilstaan bij momenten is een vorm van dankbaarheid.
Op de laatste twee kaartjes die ik bestudeerde, stond iets wat een prima afsluiting voor de avond was geweest. Een boodschap waar we niet alleen tijdens de feestdagen wat aan hebben: Sta open voor verbinding. Ook voor andere culturen. Want verschillen kunnen mooi zijn.
Ali Amghar, januari 2017
